Je klapt in het zand en even voel je helemaal niks. Je krijgt geen adem en in de verte hoor je je paard wegsprinten. Dan kom je weer een beetje bij en de adrenaline giert door je lichaam.
Voor heel veel ruiters staat zo’n val scherp op hun netvlies, ook als het al jaren geleden is. Dit zijn de ervaringen waar je soms een leven lang last van kan houden. Je merkt dat je angstiger op stapt. Als je eenmaal zit duurt het een tijd voordat je je kunt ontspannen en lekker gaat rijden. En je verstijft van ieder geluid langs de bak terwijl je paard niet eens opkijkt. Het is bijna gênant hoe jij dan snel je teugels kort pakt terwijl je paard rustig doorloopt. Je hoopt maar dat niemand ziet hoe spastisch jij reageert op geluid of bewegingen.
Bijna alle ruiters zijn wel eens gevallen en veel ruiters hebben ook echt nare vallen meegemaakt. Het is in mijn ogen het grootste nadeel van werken met paarden.
Ze zijn groot, zwaar, lomp en als er iets mis gaat kan het heel erg mis gaan.
Ongelukken gaan in je lichaam zitten. Je brein slaat ze op als heel gevaarlijk. En de enige functie van je brein is om je veilig te houden (oké, en om je voortplanten dan 🐰🐰). Dit is allemaal geregeld in het alleroudste deel van ons brein: het reptielenbrein. Dit deel van je brein wil dat je nooit meer in zo’n situatie terecht komt. En het middel wat het daarvoor gebruikt is angst.
Angst zorgt er namelijk voor dat jij weg gaat van datgene wat je eng vindt.
Als jij maar angstig bent dan ga je niet meer rijden als het waait (als je gevallen bent toen het waaide).
Als jij maar angstig bent dan ga je niet meer rechtsom galopperen (als je in de rechtergalop gevallen bent).
Als jij maar angstig bent ga je niet meer door die enge hoek heen (als het in die enge hoek mis is gegaan).
En zo krijgt de angst zijn zin. Namelijk dat jij veilig bent.
Maar daardoor kan jij niet meer lekker rijden. Niet meer genieten en niet meer goed presteren.
Die angst is heel primitief. Gelukkig hebben we ook nog een intelligenter deel van ons brein: de Neocortex.
Hier zit je lange termijn denken, je vermogen om te relativeren en om bewuste keuzes te maken.
En dat deel van je brein maakt een veiligheidsoverweging. Doen of niet? Eerst even longeren, iemand even laten vasthouden met opstappen, dagje niet rijden als het stormt etc. Super wijs dus.
Dus dit deel van het brein besluit of het veilig genoeg is en dan laat het je pas opstappen. Mooi, denk je nu misschien?
Helaas, zo mooi is het nog niet. Het oude deel van je brein (dat reptielenbrein van net) begint gewoon als een krekel te ratelen op het moment dat je naar de bak loopt met je paard.
En het overstemt de neocortex waardoor je lichaam weer in die -oude- angst schiet. De herinnering aan die val zit weer in je lichaam.
Spanning, zweethandjes, strakke schouders, en de adrenaline giert weer door je lijf.
Gelukkig zijn er heel veel bewezen en wetenschappelijke technieken die dat reptielenbrein rustiger kunnen maken zodat het weer luistert naar de neocortex.
En dat is wat je te doen hebt als je bang bent geworden na een val. Dat reptielenbrein laten ontspannen zodat het niet iedere keer begint te gillen als jij alleen al denkt aan opstappen. Denk nu maar eens even aan galopperen op je paard, voel je hoe je lichaam nu al in de stress schiet?
En daar help ik iedere dag ruiters mee. Jong, oud, recentelijk gevallen of al jaren geleden gevallen. Ze hebben 1 ding gemeen: de wat-als gedachten en en lichaam dat begint te gillen als ze alleen al denken aan opstappen.
Hoe je daarvan af komt ga ik je leren in de Mindset Academy. Mijn lievelings drie-maanden coachingstraject in een groepje met 8 ruiters.
We beginnen op 14 november weer met een nieuwe groep. Ik gebruik mijn eigen methode van 4 technieken hiervoor die altijd werken en ook bij iedere ruiter.
Reply even op deze mail als je interesse hebt om ook echt angstvrij te kunnen rijden.
Ontspannen opzadelen, lekker losstappen aan een lang teugeltje, aangaloperen zonder twijfel. Hoe lekker zou dat zijn?
Het is mogelijk en ik help je heel graag!